Lange Dwars Gouda - Opening door Ruth Horstmanshoff -----
oktober 2011
27 oktober Framing
José Krijnen en Jolanda Jansen
19.00 – 22.00
Koffietijd, borreltijd, denktijd.. ja die hebben we niet zo ingepland. Laten we
die vanaf nu eens gaan gebruiken.
Durf te denken.
Ik denk dus ik ben (Descartes).
Framing is een bijzondere titel voor een tentoonstelling. José Krijnen, heeft
de tentoonstelling gemaakt en geïnitieerd. Matthe van Oostrom van Atelier
Lange Dwars bood de ruimte voor een tweede keer aan Krijnen aan. Krijnen
zocht voor deze finisage samenwerking met Jolanda Jansen. Ze kennen
elkaar van de KABK in Den Haag. Framing vraagt denktijd, tijd om te
genieten zoals ‘slow food’ voor de geest. Krijnen en Jansen geven met hun
kunstwerken een eigen visie op de wereld, maar de toeschouwer bepaalt zelf
het frame waarin die de kunst waarneemt.
Denktijd
Het mooiste dat bij deze tentoonstelling past is denken, laten we met zijn
allen gewoon eens lekker gaan denken.
Beelddenken.
Woorddenken.
Woord denken.
We beginnen met de titel van de tentoonstelling, framing...
Sommigen zullen hier een beeld bij hebben anderen niet..
Jullie denken nu vast ‘al googelend in je hoofd’ wat je tegen komt bij
Framing...
Framing
- raamwerk venster
-Denkraam
-Politiek (villasubsidies, voc-mentaliteit)
-Communicatie (vers geplukte sinaasappels, vers geklopte slagroom)
-Framing in de kunstsector? (investering i.p.v. subsidie, investeren in denken)
Door ervaringen denk je en combineer je beelden, gedachtes en gevoelens
met elkaar.
Kunstenaars kunnen als geen ander beelddenken en zeker als je kijkt naar de
werken van Krijnen en Jansen. De tentoonstelling Framing die Krijnen heeft
gemaakt is als slow food, bereid met de ingrediënten die een kunstenaar als
geen ander heeft. Tijd, reflectie, intellect en liefde voor de materie zoals verf
en penseel of tijd, sensualiteit, lichaam geest en een camera.
Krijnen zegt zelf over dit werk: Framing is technisch vervolg In overtreffende
trap van het eerdere werk. Het liefst schildert Krijnen maar ze werkt ook met
fotografie, potlood en papier en installaties. Het schilderen is heel sensueel,
laagje voor laagje is het opgebouwd. Uiteindelijk ontstaat er een intens beeld.
Maar ook de tekening, de installatie van het draaiende meisje en de foto’s
laten een technische vooruitgang zien.
Framing is een verdieping van de betekenis: bijvoorbeeld als een onderzoek
naar de ‘condition humaine’: Wat maakt de mens tot mens? We kunnen de
werken van framing zien als een soort onderzoek naar de staat van de mens.
Welke eigenschappen bezit een mens die anders zijn dan andere wezens?
Het bijzondere aan een mens is dat wij kunnen denken: ‘Ik denk dus ik ben’,
zei Descartes. Over Tijd en Plaats. Over Eten Drinken Communiceren,
Denken, Sex en Dood? De werken hier belichten verschillende invalshoeken:
Wat is een voorkant wat is een achterkant? Maakt het een echt mens als je
weet wat voor en achterkant is? Maar ook herinneringen kun je die bewaren
tot aan je dood of langer. De structuralist Foucault is hierin een inspiratiebron,
is het mogelijk om zelf te ‘zingen’/ ‘spelen’ of word je uiteindelijk altijd
gezongen en gespeeld. Uiteindelijk vindt Krijnen de vorm interessanter dan
de emoties.
Jansen heeft buiten drie videoinstallaties, straks zal ze ook een performance
geven. Jansens werk bestaat uit drie vormen van verbeelden.
performatieve video’s, live performances direct voor het publiek. Ten slotte
betreft de derde vorm video’s die gemaakt zijn op specifieke plekken, waarin
Jansen performt in
relatie tot de locatie.”
Jansen leent haar eigen zijn, haar eigen lichaam tot het onderwerp van haar
kunstwerken. Ze is zelf de drager van het kunstwerk. Jansen onderzoekt met
haar lichaam een ruimte, ze zet het om in beelden, esthetische beelden van
het lichaam en heel sensueel verbeeld. De locatie van een ruimte of gebouw
inspireert haar lichaam. Jansen zegt zelf over haar werk: “Ik voel mijn lichaam
in de ruimte, ik voel dat ik aanwezig ben. Ik zet het om in beelden. Esthetiek
van het lichaam. Met deze beelden gaat ze een relatie aan met de
toeschouwer, zowel op de video als tijdens een performance. Toch geeft
jansen als titel aan haar videowerken two soli (twee- alleen, de camera en zij
zelf).
Jansen ervaart zelf dat kwetsbaarheid omgedraaid kan worden naar sterkte
en macht in haar werk,. lichaam en geest zijn een soms zijn het twee.
De Filosoof Bataille is hierin voor haar een inspiratie.
Dan nu tot slot:
Framing vraagt denktijd, tijd om te genieten zoals slow food voor de geest.
Krijnen en Jansen geven met hun kunstwerken een eigen visie op de wereld,
maar de toeschouwer bepaald zelf het frame waarin die de kunst waarneemt.
Dan nu de performance van Jolanda Jansen en geniet u van de kunstwerken
om u heen van José Krijnen en het beelddenken zoals je ze zelf waarneemt
met je eigen frame.